interview utrecht hooligans

Jullie hebben al eerder een boek geschreven over Utrecht, Crimineel Utrecht, wat is jullie binding met de stad?

Evert: Ik ben geboren en getogen in de stad en heb een grote voorliefde voor alles wat er mee te maken heeft.

Daniel: Mijn geboortegrond is Bilthoven, een dorp grenzend aan Utrecht. De term ‘de stad’ is voor mij dan ook onlosmakelijk verbonden met Utrecht.

Zijn jullie zelf fan van de club en bezoeken jullie ook het stadion?

Evert: Jazeker fan van FC Utrecht, anders hadden we dit boek nooit met volle overgave kunnen schrijven. Ik bezocht aan de hand van mijn vader in 1986 voor het eerst de Galgenwaard en heb sinds de jaren negentig een seizoenkaart op de Cityside.

Daniel: Evenals Evert absoluut fan van FC Utrecht. Jarenlang sprong ik zondagmiddag trouw op mijn fiets richting de Galgenwaard voor de thuiswedstrijden van de FC. De laatste jaren kom ik er helaas minder dan ik zou willen. Maar dat neemt niet weg dat ik de wedstrijden graag vanaf de bank kijk. 

Hebben jullie een journalistieke achtergrond?

 
Evert: Beiden hebben geen journalistieke opleiding genoten en zijn niet werkzaam in de journalistiek. Onze interesse in true crime en voorliefde voor de stad Utrecht heeft ons doen besluiten te schrijven over de georganiseerde misdaad in Utrecht. Het is ontstaan uit pure interesse. Wij zien onszelf dan ook meer als schrijver dan als journalist.

Waarom is gekozen voor een voorwoord door Bas van Hout, die zelf zegt niets met voetbal te hebben?

Daniel: In 1997 was Bas van Hout één van de eerste journalisten in Nederland die voetbalvandalisme in ons land onderzocht. Ondanks dat hij weinig affiniteit heeft met de sport, was hij wel een pionier op journalistiek gebied.

Hadden jullie al connecties binnen de harde kern? Zo ja, hoe zijn die ontstaan? Zo nee, hoe hebben jullie die later gekregen? De meeste hooligans hebben het namelijk niet zo op de pers en andere schrijvende media.

 
Evert: Als je al decennia in de Galgenwaard komt, hoor je vanzelfsprekend namen en ga gezichten herkennen. Mijn achterbuurman maakte deel uit van de FCU Youth, de derde generatie van de Utrechtse hooligans. Hij is aangetrouwde familie van één van de kopstukken van de eerste generatie. Na een kort gesprek, waarin we duidelijk maakten wat we van plan waren, kregen we het vertrouwen. De voorwaarden waren helder: in het boek worden geen namen vermeld en de betrokkenen willen inzage in de stukken voorafgaand aan publicatie. 

Jullie hebben met veel verschillende mensen gesproken, ging het contact met al deze mensen even gestroomlijnd?

Daniel: Om eerlijk te zijn verliepen de contacten boven verwachting soepel. Het vertrouwen dat wij van het kopstuk van de eerste generatie hadden, opende vele deuren. Evert en ik gaven hem ook onderling de bijnaam ‘de Kruiwagen’. Hij gaf ons namen van actieve en inactieve kopstukken van de afgelopen vijftig jaar. Voordat wij contact opnamen met deze personen had onze ‘kruiwagen’ ze al gepolst en ingelicht over onze intenties. Hierdoor liepen wij nooit tegen een dichte deur en kwamen de verhalen als watervallen tot ons.

Vrij recentelijk kwam nog een ander boek uit over hooligans van FC Utrecht. Is Utrecht Hooligans niet meer van hetzelfde?

 
Evert: Ze liggen in elkaars verlengde. Het boek dat in 2019 uitkwam, is een product van de supportersvereniging en vertelt van binnenuit over de broederschap en de humor die door de jaren heen gepaard gaat met een harde kern. Utrecht Hooligans gaat puur over voetbalvandalisme door ons als buitenstaanders geschreven.

Veel boeken over voetbalhooligans vertellen alleen de stoere verhalen: we renden nooit weg, pakten iedereen, politie durfde niets te doen, enz. Komen in Utrecht Hooligans ook andere aspecten aan bod? De meeste leden van een harde kern hebben zelf ook wel eens klappen gehad, maar daar lees je zelden over.

 
Daniel: Tijdens de vele gesprekken worden voornamelijk de succesvolle verhalen aangehaald. De verhalen zijn eenzijdig en gekleurd. Hier waren wij ons zeker van bewust. Het was aan ons als schrijver om verhalen zo feitelijk correct mogelijk op te tekenen. De mannen gaven echter zeker toe dat ze ook vaak het onderspit moesten delven. Dat hoort ook bij het leven van een hooligan. Deze verhalen hebben wij absoluut ook meegenomen in het boek. 

Heeft de harde kern van Utrecht ook connecties met supporters van buitenlandse clubs? Zo ja, welke zijn dat en komt dit ook in het boek naar voren.

Evert: De UHF heeft nooit de behoefte gehad om samen te werken in binnen- of buitenland. Daarin zijn ze wel een uitzondering, maar daardoor wel authentiek. Door de plotselinge dood van FC Utrecht verdediger David di Tomasso is er wel een band ontstaan met CS Sedan Ardennes, dat eigenlijk geen harde kern had. Met die club is UHF regelmatig in Frankrijk aan de wandel gegaan. Over een aantal van deze confrontaties is te lezen in het boek. Sinds kort zijn er ook contacten tussen de Utrecht Ultra's, een sfeergroep gelieerd aan de UHF, met de harde kern van het Belgische AA Gent.

Word er in het boek door jullie een persoonlijk oordeel geveld over hooliganisme of is dit het verhaal zoals verteld door de fans zelf, zonder oordeel?

Daniel: De verhalen zijn opgetekend vanuit een beschouwende afstand. Daar past een oordeel van de auteurs niet bij. Het is aan de lezer zelf om tijdens het lezen van het boek een mening te vormen over de hooligans.

Is er genoeg materiaal om in de toekomst nog een boek over dit onderwerp uit te geven of hebben jullie je al gericht op een ander project?

Evert: Hooliganisme zal altijd blijven bestaan, dus ook in Utrecht. Maar een nieuw boek over Utrechtse hooligans zal er van onze hand niet komen. Of we moeten over 50 jaar nog in staat zijn om er een eeuw hooliganisme in Utrecht van te maken!

Daniel: Inmiddels zijn wij druk bezig met een nieuw boek. Dit gaat, in navolging van ons eerste boek, over de criminaliteit in en rond Utrecht. Ons streven is dat het volgend jaar in de winkel ligt.